میان گریه می خندم ز شوق نازنین یارم

             که تا مجروح ننمایم دل شیدای دلدارم

اگر می خندم از لطفش وگر میگریم از قهرش

           به ان خنده به این گریه خدا داند که ناچارم

دمی چون برق خندانم دمی چون رعد نالانم

          دمی چون سیل پیچانم دمی چون ابر خونبارم

غلط گفتم نگار من نه خندانم نه گریانم

           همی دانم که از عشقت به بند غم گرفتارم

نباشم هرگز ای جانا گرفتار غم بندت

           ولی حیران و سرگردان به کوه دشت و بازارم

نیم حیران و سرگردان قسم بر طاق ابرویت

          زدرد عشق روز و شب همه رنجور و بیمارم

ندارم رنج و بیماری به ماه عارضت سوگند

         همی دانم که مجنونم ز جان خویش بیزارم

به بخشا نیستم مجنون که در ویرانه ها گردم

          چو حلاج از غم هجرت هم اکنون برسردارم

نه حلاجم که از عشقت دمی بر دار اویزم

         من ان شمعم که از اذر همیشه اندر ازارم

ندارم درد چون در بحر وحدت غوطه ور گشتم

کنون در بی خودی خود نه مست هستم نه هشیارم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: